تنهایی، پیراهنی سفید است: روی زمین می‌افتد کتی سرمه‌ای ست: سُر می‌خورد پشت مبل ملافه‌های بهم ریخته است وبطری‌ای که خالی ست تنهایی ، دونفرند هنوز جایی نشسته‌اند خواب‌آلود به تکان‌های لب‌های همدیگر و از پشت دود سیگار، گاهی به هم لبخند می‌زنند