بریده‌ای از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته اثر مهدی سحابی

اما، هنگامی‌که از گذشته‌ی کهنی هیچ چیز به جا نمی‌ماند، پس از مرگ آدم‌ها، پس از تباهی چیزها، تنها بو و مزه باقی می‌مانند که نازک‌تر اما چابک‌ترند، کمتر مادی‌اند، پایداری و وفایشان بیشتر است، دیرزمانی، چون روح، می‌مانند و به یاد می‌آورند، منتظر، امیدوار، روی آوار همه‌ی چیزهای دیگر، می‌مانند و بنای عظیم خاطره را، بی‌خستگی، روی ذره‌های کم و بیش لمس‌نکردنی‌شان، حمل می‌کنند.