بریده‌ای از کتاب مارک و پلو؛ مجموعه ای از سفرنامه ها و عکس ها اثر منصور ضابطیان

تازه می‌فهمم مفهوم واقعی فرست‌کلاس در یک هواپیما نوعی آپارتاید اقتصادی است؛ تضاد عریان طبقاتی میان آن‌هایی که پولدارند و آن‌هایی که پولدارترند. وقتی کارت پرواز را می‌گیری، نباید قاتی بقیه‌ی آدم‌ها شوی. سالن انتظار فرست‌کلاس‌ها تفاوت می‌کند. صندلی ندارد. مبل‌های شیکی دارد با یک بوفه‌ی باز. پذیرایی توی هواپیما هم فرق می‌کند. فقط شام خوردنش شش مرحله‌ی پیاپی دارد. مرحله‌ی اول شامل سالاد است و کمی میگو و سیب‌زمینی، مرحله‌ی دوم سوپ‌های متنوع، مرحله‌ی سوم خاویار با مخلفات همراه، مرحله‌ی چهارم سبزی‌پلو با ماهی یا با گوشت یا با ماهیچه، زرشک‌پلو و جوجه‌کباب، مرحله‌ی پنجم ژله و کارامل و حجم انبوهی از میوه و مرحله‌ی ششم چای و قهوه و شیرینی و بادام‌زمینی. وقتی هم که می‌رسی، درها که باز می‌شود، ابتدا باید مسافران بخش فرست‌کلاس پیاده شوند و حدود پنج دقیقه‌ی بعد بقیه‌ی آدم‌ها؛ تا مبادا پولدارترها مجبور شوند در صف نشان دادن پاسپورت معطل شوند. آن‌ها باید نفر اول باشند. چون این قانون دنیا است که پولدارها همیشه نفر اول‌اند.