بریده‌ای از کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی اثر حمیدرضا صدر

اکنون خوب درمی‌یابی آدم‌هایی که در دهکده‌ها، شهرها و در کنار خانواده‌های‌شان به‌سر می‌برند، عملا جایی نیستند که روزها و شب‌ها را در آن سپری می‌کنند بلکه جایی‌اند که آرزویش را دارند، بی‌آن‌که گاه آگاه باشند. همان جایی که آواز سر می‌دهند بی‌آن‌که بدانند چه چیزی آن‌ها را به آواز خواندن واداشته. مگر نه این‌که جیرجیرک‌ها عاشق آوازند و آن‌قدر از آوازشان سرخوش می‌شوند که پی غذا نمی‌روند و در همان حال جان می‌دهند؟