بریده‌ای از کتاب کلیدر؛ جلد اول و دوم اثر محمود دولت آبادی
1404/1/2
4.4
60
صفحۀ 350
در این‌همه ستاره و سیاهی، اندوه تو کدام کس به خانه خود راه می دهد؟ نگاهی کو، به سوی تو؟ گوشی کو، به ضجه‌های تو؟ تو پنهانی مادر. زاری می‌کنی، در نهفت خود می‌گریی، درد در جان تو تیر می‌کشید، با این‌همه تو پنهانی، مادر.
در این‌همه ستاره و سیاهی، اندوه تو کدام کس به خانه خود راه می دهد؟ نگاهی کو، به سوی تو؟ گوشی کو، به ضجه‌های تو؟ تو پنهانی مادر. زاری می‌کنی، در نهفت خود می‌گریی، درد در جان تو تیر می‌کشید، با این‌همه تو پنهانی، مادر.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.