بریده‌ای از کتاب فارنهایت 451 اثر ری بردبری

بچه که بودم پدر بزرگم مُرد، مجسمه ساز بود. آدم خیلی مهربونی هم بود؛ خیلی به این دنیا علاقه داشت به پاکسازی زاغه شهرمون کمک می‌کرد برامون اسباب‌بازی می‌ساخت؛ در طول عمرش میلیون کار انجام داد. دست‌هاش همیشه مشغول بود. وقتی مرد، یهو متوجه شدم که اصلاً برای خودش گریه نمی‌کنم، فقط برای کارهایی که انجام می‌داد گریه می‌کردم. برای این گریه می‌کردم که دیگه هیچ وقت اون کارها رو انجام نمی‌داد، دیگه هیچ وقت روی یه تکه چوب کنده‌کاری نمی‌کرد یا کمکمون نمی‌کرد توی حیاط پشت خونه، قمری و کبوتر نگه داریم یا مثل خودش ویولن بزنیم یا دیگه از اون جوک‌ها برامون تعریف نمی‌کرد اون بخشی از وجود ما بود و وقتی مرد همه اون کارها برای همیشه متوقف شد و دیگه کسی نبود که اونها رو درست مثل خودش انجام بده؛ آدم خاصی بود. آدم مهمی بود هیچ وقت جای خالیش تو زندگیم پر نشد. اغلب فکر می‌کنم چه کنده‌کاریهای بی‌نظیری که به خاطر مرگش هرگز به وجود نیومد. چه جوک‌هایی از این دنیا کم شد و چند تا کبوتر جَلد، طعم نوازش دست هاش رو نچشیدن. اون به دنیا شکل می‌داد. روی دنیا تأثیر می‌ذاشت. شبی که مرد دنیا از ده میلیون کار عالی محروم شد.