بریده‌ای از کتاب فقط روزهایی که می نویسم: پنج جستار روایی درباره نوشتن و خواندن اثر آرتور کریستال

رولان بارت در صفحۀ ۲۶ مقدّمه‌ای بر تحلیل ساختار روایت لُبِ کلام را گفته است. «آنکه حرف می‌زند، همانی نیست که می‌نویسد و آنکه می‌نویسد همانی نیست که هست.» و بنابراین ... خب در واقعْ بنابراینی در کار نیست. از روی نحوۀ نوشتن یک نفر نمی‌شود چیزی دربارۀ خودش استنتاج کرد. آیا سِریل کانولی واقعاً اعتقاد داشت که «باید بشود از روی یک پاراگرافِ نویسنده، به اندازۀ دسته‌چک و نامه‌های عاشقانه‌اش، سر از زندگی مالی و حریم خصوصیِ‌او درآورد»؟ به نظرم کانولی فقط خواسته روی موجِ تمایل طبیعی ما به یکی گرفتن نویسنده و اثرش سوار شود. همۀ ما این کار را انجام می‌دهیم: می‌خوانیم و فرضیّاتی دربارۀ شخصیّتِ نویسنده می‌سازیم.