بریده‌ای از کتاب داستان انقلاب در ایران و جهان اثر محمدرضا سرشار

علاوه بر آن، نخست وزیر کشور - که انتخاب او، از اختیارات شاه بود _اغلب(مانند میرزا آقاخان نوری یا محمد علی امینی) با تأیید انگلیس و - از ۱۳۳۲ به این سو - آمریکا انتخاب می‌شد. سایر وزیران، خاصه وزرای وزارتخانه‌های مهم و کلیدی، که ظاهراً توسط چنین نخست‌وزیران سرسپرده و وابسته‌ای انتخاب می‌شدند، نیز می‌بایست به تأیید شاه، که خود عامل تحت سلطه، و کاملاً سرسپرده و وابسته به انگلیس و آمریکا - از ۱۳۳۲ به این سو - بود، می‌رسیدند.ضمن اینکه این مقامات، در مقاطع حساس سیاسی، می‌بایست مستقیماً، و در شرایط عادی، به صورت تلویحی، مورد تأیید دولت‌های استعمارگر مسلط وقت (انگلیس و سپس آمریکا) نیز قرار می‌گرفتند.در غیر این صورت، یا اصلاً به چنین مقام‌هایی نمی‌رسیدند، یا چنانچه (معدود کسانی مثل امیرکبیر یا دکتر محمد مصدق) - در شرایطی کاملاً خاص و استثنایی - به این منصب‌ها دست می‌یافتند، مدت زیادی در این جایگاه دوام نمی‌آوردند و در کارشان موفق نمی‌شدند. (همان گونه که امیرکبیر را عزل کردند و به فاصله کوتاهی کشتند، و مصدق را با کودتای آمریکایی ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ عزل و تبعید کردند.)