بریده‌ای از کتاب درگاه این خانه بوسیدنی است اثر زینب عرفانیان

در بهشت زهرا موقع تدفین، صدای فریادی از مردم خواست راه باز کنند تا من جلو بروم و با داوود وداع کنم. با سختی خودم را کنار قبر دساندم؛ ولی قبل از داوود با مردم حرف داشتم. دلم نمی‌خواست کسی یک لحظه برایمان دلسوزی کند. محکم و صبور، همان طور که داوود دوست داشت: ما راهمون رو تازه پیدا کردیم. انقلاب ما خون می‌خواست.. شاه خیلی وقت پیش انقلاب سفید کرد؛ ولی انقلاب ما سرخ و خونین است. از ابتدایش متصل به قیام آقا امام حسین(ع) و انتهایش متصل به انقلاب حضرت ولی‌عصر(عج).. حس کردم داوود کنارم ایستاده و می‌گوید: «آفرین مامان خوبم.» رویم را محکم تر گرفتم: ان شاءالله این جنگ هر چه زودتر تموم بشه؛ ولی همه ما آماده‌ایم. بقیه بچه هایم را هم دارم برای این انقلاب تربیت می‌کنم.. راه داوود هنوز ادامه داره.. میان صدای صلوات و تکبیر مردم از روی خاک‌ها پایین آمدم و خودم را کنار قبر داوود رساندم من بودم و داوود دلم میخواست دنیا بایستد و برای همیشه کنارش بمانم سرم را جلو بردم تا بشنود: خداروشکر می‌کنم عاقبت بخیر شدی مادرجان. ما هیچ‌وقت از تو نرنجیدیم‌. هوای ما رو داشته باش.. این شد وداع آخر من و داوود..