بریده‌ای از کتاب درمان شوپنهاور اثر اروین دی. یالوم

در یک روز سرد زمستانی تعدادی خارپشت کاملا نزدیک به هم خود را جمع کردند تا از طریق گرمای بدن یکدیگر از یخ زدن محافظت شوند. اما خیلی زود متوجه اثر دردناک تیغ های یکدیگر شده و از هم فاصله گرفتند. هنگامی که مجددا به گرمای یکدیگر احتیاج پیدا کردند، دور هم جمع شدند، ولی اثر تیغ ها دوباره احساس شد، بنابراین آنها بین دو بدی گرفتار شده بودند. نیاز به اجتماع، انسان را از خلأ و یکنواختی زندگی بیرون برده آنها را به سوی یکدیگر می‌کشاند، اما بسیاری از خصوصیات ناخوشایند و تنفرانگیز آنها را دوباره از هم جدا می‌کند.