بریده‌ای از کتاب بی پروا اثر لورن رابرتس

مقابل رویش می پرم، خم می شوم پاهایش را می گیرم و او را روی شانه ی سالمم می اندازم. از دردی که در بدنم می پیچد زبانم را گاز می گیرم، اما صدای خنده اش شفابخش است، باعث می شود آدم اسمش را هم فراموش کند، چه برسد به دردش.