بریده‌ای از کتاب حکمتها و اندرزها اثر مرتضی مطهری

تسلط عقلانی بر احساسات و خواهشهای نفس، همان است که در لسان دین «تقوا» نامیده شده. امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام در ضمن یک خطبه مفصل که در نهج‌البلاغه ضبط شده می‌فرماید: ألا وَ اِنَّ التَّقْوی مَطایا ذُلُلٌ حُمِلَ عَلَیها راکبُها... ألا وَ اِنَّ الْخَطایا خَیلٌ شُمُسٌ...[1] یعنی بدانید که تقوا مانند مرکب رام و راهواری است که صاحبش بر او سوار باشد، و بدانید که لغزشها و گناهان مانند اسبهای چموش و سرکشی است که اختیار را از کف صاحبشان ربوده و به هر طرف که خود میل دارند می‌روند. قرآن کریم در سوره مریم می‌فرماید : وَ اِنْ مِنْکمْ اِلّا وارِدُها کانَ عَلی رَبِّک حَتْمآ مَقْضِیآ ثُمَّ نُنَجِّی الَّذینَ اتَّقَوْا یعنی هیچ فردی نیست مگر آنکه وارد دوزخ خواهد شد و این حکم از طرف خداوند قطعی و حتمی و تخلّف‌ناپذیر است؛ فقط کسانی از آن آتش فروزان نجات پیدا می‌کنند که با تقوا بوده‌اند، یعنی در دنیا خود را از آتش شعله‌ور و سوزان شهوات نفسانی بر کنار داشته‌اند.