بریده‌ای از کتاب بادها اثر ماریو بارگاس یوسا

موضوعی که بیشتر برایم روشن شد و همه آنها با هم اتفاق نظر داشتند، این بود: سیستم فعلی جهان ما بر این اصل بنا شده که به کسی اجازه اتلاف وقت نمی دهد. دفاع غرایی از اوقات فراغت کردند. به نظرشان وقت کشی لمیده روی چمن همچون آنها مزیت بسیار بزرگی است، زیرا امری نادر در دنیای کنونی محسوب می‌شود حضور در آن مکان علاف و بیکار در حالی که خیال بافی می‌کردند، از تنهایی بی هیاهو لذت می بردند آواز میخواندند و لطیفه تعریف میکردند. یکی از آنها تأکید کرد: «این یعنی زندگی نه اینکه از صبح تا شب در احاطه دیوارها و روزمرگی توی کامپیوتر تایپ کنی». دختر موسرخی با اطمینان اضافه کرد: «همه چیز کار نیست، امور دیگری هم هستند که باید برای آنها ارزش قائل شد». دیگران نیز به نشانه موافقت سرتکان دادند. وقتی پرسیدم برای غذا چه می‌کنند و درآمدشان از کجا خواهد بود، مات و مبهوت شدند، گویی موضوعی بی‌اهمیت بود.