بریده‌ای از کتاب به زبان مادری گریه می کنیم اثر فابیو مورابیتو
1402/9/11
صفحۀ 100
حالا می‌‌توانم بگویم من همیشه جوری شعر گفته‌ام که انگار می‌خواهم عزیرترین دارایی‌هایم را در چمدانی سبک و جمع‌وجور جا بدهم چون قرار است جایی بروم که درباره‌اش هیچ نمی‌دانم و نمی‌خواهم بارم را سنگین کنم. اما راستش می‌ترسم اگر بگویم مهم‌ترین منبع الهام ادبی‌ام نه این یا آن شاعر پرآوازه، که کیف‌ها و چمدان‌های سامسونت بوده‌اند دیگر کسی جدی‌ام نگیرد.
حالا می‌‌توانم بگویم من همیشه جوری شعر گفته‌ام که انگار می‌خواهم عزیرترین دارایی‌هایم را در چمدانی سبک و جمع‌وجور جا بدهم چون قرار است جایی بروم که درباره‌اش هیچ نمی‌دانم و نمی‌خواهم بارم را سنگین کنم. اما راستش می‌ترسم اگر بگویم مهم‌ترین منبع الهام ادبی‌ام نه این یا آن شاعر پرآوازه، که کیف‌ها و چمدان‌های سامسونت بوده‌اند دیگر کسی جدی‌ام نگیرد.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.