بریده‌ای از کتاب پختستان اثر ادوین ابوت

پَختستان شرح روشنی از این ماجراست که ما آدم‌ها حقیقت را چطور لوث می‌کنیم و کوتاه‌اندیشی‌هامان را چه راحت به پای علم می‌نویسیم و به حساب قوانین ازلی می‌گذاریم. حکایت پختستان حاکی از این معنی است که منطق ما، در موارد بسیار،مانع منطقی بودن ماست. تمثیل ظریفی است از اسارت انسان در ذهنیت خود، و در عین حال، اشاره نغزی به امکان گسستن این زنجیر. به این امید که بندیان حصار، به جستجوی بعدهای نامرئی، «همت بلند و بلندتر دارند و در بست فراخنای فکر بکوشند»، ابوت نسخه ساده‌یی تجویز می‌کند: «پروریدن آن نعمت کمیاب، که نامش فروتنی است.»