بریده‌ای از کتاب کلیله و دمنه اثر ابوالمعالی نصرالله منشی

و یکی از ثمراتِ تقوی آن است که از حسرتِ فنا و زوالِ دنیا فارغ توان زیست؛ و هرگاه متّقی در کار های این جهانِ فانی و نعیم گذرنده تأَمّلی کند هر آینه مقابحِ آن را به نظرِ بصیرت ببیند و همّت بر کم آزاری و پیراستنِ راه عقبی مقصور شود، و به قضا رضا دهد تا غم کم خورَد، و دنیا را طلاق دهد تا از تبِعاتِ آن برهد، و از سرِ شهوت برخیزد تا پاکیزگیِ ذات به حاصل آید، و به ترکِ حسد بگوید تا در دل‌ها محبوب گردد، و سَخاوت را با خود آشنا گرداند تا از حسرتِ مفارقتِ متاع غرور مسلّم باشد، [و] کار ها بر قضیّتِ عقل پردازد تا از پشیمانی فارغ آید، و بر یادِ آخرت إِلف گیرد تا قانع و متواضع گردد، و عواقبِ عزیمت را پیشِ چشم دارد تا پای در سنگ نیاید، و مردمان را نترساند تا ایمن زید.