بریده‌ای از کتاب بادام اثر وون پیونگ سون

گن هربار در زندگی به دست اندازی گیر می‌کرد، به خودش یادآوری می‌کرد که زندگی همین است؛ یک لحظه دست مادرت را گرفته‌ای و احساس گرما و امنیت می‌کنی و لحظه‌ای بعد آن دست‌ها بی‌هیچ توضیحی دستت را رها می‌کنند. و او هرقدر هم که تلاش می‌کرد، آخرش رها شده و تنها می‌ماند.