بریده‌ای از کتاب به صرف قهوه و پیتا؛ سفرنامه و عکس های بوسنی و هرزگوین اثر معصومه صفایی راد

بالاخره می‌رسم به نماد سارایوو و نقطه عطف باشچارچیا [بازار اصلی]؛ سِبیل. ...یک چیزی مثل سقاخانه ماست یا به قول خودشان چشمه که از چوب و مس ساخته شده... اولیا چلبی در سیاحت نامه‌اش روایتی جالب دارد از ساخت این سبیل سارایوو. می‌گوید که سبیل‌ها در ابتدا سیصد تا بوده‌اند که طی سال‌ها و قرن‌ها از بین رفته‌اند و جایی هستند که مردم آب می‌خورند و به عشق شهدای کربلا ساخته شده است. عشق به اهل بیت و به خصوص امام حسین(ع) بین اهالی بالکان چیز غریبی نیست. برای مثال مسلمانان کشور آلبانی در این کار سرآمد اهالی بالکان هستند. روز عاشورا در این کشور تعطیل رسمی است و شاعرانشان در وصف امام حسین (ع) و کربلا شعر سروده‌اند و حتی در بالای کوهی به نام تومور در تیرانا، پایتخت آلبانی، مقام حضرت عباس(ع) دارند. روایت‌های متفاوتی درباره‌ی این کوه وجود دارد و اصلی‌ترین داستان این است که درویشی خواب‌نما شده و حضرت عباس را با اسب دیده که به آنجا آمده است و قدمگاهی از حضرت که جای دو پا بر سنگ است هم آنجا وجود دارد. مردم این کشور از ۲۰ تا ۲۵ آگوست هر سال در این کوه مراسم می‌گیرند و چیزی شبیه کارناوال برگزار می‌کنند. سال ۲۰۱۳ هم هنرمندی بلغاری مجسمه‌‌ای از حضرت عباس سوار بر اسب همراه با دو کودک در بغل ساخته و در بالای کوه نصب کرده. وقتی تیرانای آلبانی مجسمه‌ی حضرت عباس دارد، دیگر فلسفه‌ی سقاخانه بودن سبیل سارایوو عجیب به نظر نمی‌رسد. ص ۱۵۲-۱۵۵