بریده‌ای از کتاب خاطرات یک آدم کش اثر یونگ-ها کیم

تازه حالاست که حقیقتاً متوجه معنی بَندی از سوترای قلب می‌شوم که حفظش کرده بودم. می‌نشینم روی تخت و مدام برای خودم می‌خوانمش: پس در فنا نه شکلی هست، نه حسی، نه فکری، نه طریقی، نه شعوری. نه چشمی، نه گوشی، نه دماغی، نه زبانی، نه تَنی، نه ذهنی. نه رنگی، نه صدایی، نه بویی، نه طعمی، نه لمسی. نه ادراک ذهن، نه ادراک حس. نه جهلی، نه دانشی، نه حاصلِ جهلی. نه هلاکی، نه مرگی، نه پایانی بر این‌ها. نه دردی هست و نه دلیل دردی، یا تسکین درد، نه صراط مستقیمی که درد سرمنزل اوست. نه حکمتی که حاصل آری! که حاصلْ خودْ همه فناست.