بریده‌ای از کتاب یک جلوش تا بینهایت صفرها اثر علی شریعتی

تو بچه جان! بچه‌ نه ساله، ده ساله! که هیچ بودی، خاک بودی، خوراک شدی هشتاد سال دیگر، نود سال دیگر، یک بچه‌‌ی پیر میشی، هیچ میشی، خاک میشی دور میزنی، دایره‌ای، بی‌جهت، بی‌معنی، توخالی: باز از آخر، میرسی به اول مثل صفر وقتی برای خودت زندگی کنی وقتی بخوای فقط برای خودت باشی تنها باشی وقتی بخوای فقط با صفرها باشی عمر تو مثل یک خط منحنی روی خودت دور میزنه مثل صفر باز از آخر، میرسی به اول! اما اگر جلو «یک» بنشینی ...؟ اگر بخوای فقط برای یک باشی از پوچی و از تنهایی دربیای همنشین «یک» بشی ...؟! باید برای دیگران زندگی کنی عمر تو مثل یک خط افقی پیش میره مثل راه مثل رود وقتی از خودت دور بشی از آخر، به آبادی میرسی، مثل راه از آخر، میریزی به دریا، مثل رود اما اگر جلو یک بنشینی اگر بخوای فقط برای یک باشی از پوچی و از تنهایی دربیای همنشین یک بشی باید برای دیگران بمیری عمر تو مثل یک خط عمودی بالا میره مثل موج مثل طوفان مثل یک قله بلند مغرور تو تپه‌ها مثل درخت سرو آزاد تو خزه‌ها مثل یک انسان بزرگ، یک شهید تو گرگ‌ها، تو روباها، تو موشها، تو میشها که پا میشه، که می‌ایسته بپاخیزی، بایستی تو صفرها مثل «یک»!