بریده‌ای از کتاب بالزاک روایت: رمان نویسان 1 اثر شهریار زرشناس

در ادامه بحث افق تفصیل، نثر بر شعر غلبه می‌کند، چون نثر متعلق به عالم تفصیل است، این‌ها بحث‌های فلسفی است که هگل و ایدئالیست های آلمانی و ... مطرح کردند؛ این افراد، تقابلی بین شعر و نثر قائل اند که تقابل غلطی هم نیست. ذات شعر در واقع ذات سخن گفتن از حقایق وجودی، ورای منطق روزانه است و ذات نثر بیشتر این قابلیت را دارد که به افق زندگی وارد شود. ما در «زبان عبارت» حرف می‌زنیم اما این زبان عبارت، باطنی دارد که «زبان اشارت» است افق زبان اشارت، افق اجمال است، اما افق زبان عبارت، افق تفصیل است و این خود دارای مراتبی می باشد. زبان اشارت، زبان سخن گفتن از حقایقی است که ورای فهم مرسوم و متعارف آدمی می‌باشد و برای اینکه حقایق زبان اشارت به عالم ما بیایند، باید به زبان عبارت ترجمه شوند. عبارتی از گئورگ هامان را عرض کنم که می‌گوید: «تفکر به معنای سخن گفتن است از زبان فرشتگان به زبان آدمیان» زبان اشارت این است، شما از زبان فرشتگان به زبان آدمیان سخن می‌گویید، این کاری است که «هرمس» انجام می داد؛ امری که حقایق ورای فهم و درک را به زبان بشری می آورد.