بریده‌ای از کتاب پختستان اثر ادوین ابوت

یک شکل نامنتظم از بدو تولد مورد لعن والدین و طعن برادران و خواهران است؛ خدمتکاران نادیده می‌گیرندش؛ جامعه تحقیرش می‌کند، مظنونش می‌شمارد؛ هیچ شغلی که ملازم با مسئولیت و اعتماد و منشأ کارهای مفید باشد در دسترس او نیست. پلیس حرکاتش را یک یک زیر نظر دارد تا روزی که به سن رشد برسد و خود را به معاینه بسپارد. آن وقت میزان انحرافش اگر متجاوز از حد مجاز شناخته شد، یا از میانش برمی‌دارند یا در یک اداره دولتی به سِمَتِ دفترداری دونپایه دفنش می‌کنند. چنین موجود حقیری حق ازدواج ندارد؛ در حرفه‌یی حقیر و ملال آور، با دستمزد بخور نمیر، محکوم است به جان کندن، و در اداره خوردن و خفتن؛ حتی در تعطیلات باید از نزدیک تحت نظر باشد. در چنین احوالی، چه جای تعجب است اگر خمیره انسان، حتی در خالص‌ترین کسان، لامحاله به تلخی گراید و به انحراف میل کند؟