بریده‌ای از کتاب سراپاگوش اثر کیم هه جین

همیشه به تنهایی در همین اتاق می‌نشست و مشغول نوشتن نامه می‌شد. در بین این ویرانه‌ها خود را سرگرم می‌کرد تا از دنیای بیرون و مردمش پنهان بماند. او معتقد بود که از زبان و کلمات خاصی برای جنگ علیه دنیای بیرون استفاده می‌کند. حالا از تک‌تک آن‌ها درس گرفته. او نه باخت داده و نه برنده شده. درست همانطور که چه مردم موافق باشند چه نه، زمان به گذر خود ادامه می‌دهد، او هم فقط مشغول زندگی در فصل دیگری از سرنوشت بوده‌ است.