خوش به حال سوره مهر که فاضلِ نظری را دارد! اصلا خوش‌به حال نوجوانی و جوانی من که نفس به نفسِ شعرهای او طی شد! هنوز یادم هست که اولین بار ، روی نیمکت ردیف اول کلاس، شادی اسحاقی‌نیا، هم کلاسی عزیزم، یکی از شعرهای فاضل نظری را خواند و من مبهوت و حیران اسم شاعرِ شاهکاری که شنیده بودم را از او پرسیدم. یادم هست شعر از کتاب ضد فاضل نظری بود. زنگ تفریح که خورد به اتفاق شادی از کتاب خانه مدرسه کتاب را امانت گرفتم. 
«نیست» مثل همه‌ی مجموعه شعرهای فاضل نظری، جهانی عاشقانه، فلسفی و عارفانه دارد.‌ در غزل‌هایش نمی‌توان بیتی پیدا کرد که اضافه باشد و این خاصیت قابل پیش بینی کتاب‌های نویسنده‌ای است که برای انتشار حریص نیست و سر وقت و حوصله و به معیار، کتاب منتشر می‌کند. 
نیست یک اندوهِ عاشقانه‌ی نجیب است که از شدت وقار و عمق و زیبایی‌اش، دوست نداری که به رغم اند‌وه سهمگینش پایان یابد. 
«نیست» از نظر من، از باقی مجموعه اشعار فاضل نظری، اندوهناک‌تر است و اگر تازه عاشق شده‌اید و احیانا خواستید به سیاق دیوان حافظ، به این کتاب تفألی بزنید، از الان بدانید که نتیجه خوب نیست؛ و شاعر این دیوان، حتی اتفاقی هم از وصل محقق شده‌ای، صحبت نمی‌کند.‌
      

        همین اول کاری بگویم که از خواندن این کتاب، پشیمان نیستم. دو سه ساعتی که یا حبیبِ داستان هم‌زندگی شدم و نشستم و برخاستم، به من خوش گذشت. قلم روان نویسنده و جملات شسته‌رفته‌اش باعث شد ذهنم برای نوشتن درمورد یک موضوع قدیمیِ خاک خورده، به حرکت بیفتد و چه چیزی بهتر از این! اما فارغ از استفاده‌ی شخصی‌ام از این کتاب، همه چیزش را دوست داشتم جز پایانش را. در حقیقت پایانِ نداشته‌اش را یا پایان نداشتنش را! 
نویسنده بعد از افرینش کلی شخصیت و پردازش داستان مختص هر کدامشان، در یکی از انفجار ناشی از آن حمله دشمن، همه را زیر آوار رها می‌کند و  خواننده‌اش را پشت دیوار نگاه می‌دارد. صفحه مقوایی جلد که آخرین صفحه کتاب است، دیوار می‌شود روبه‌روی خواننده‌ای که به یک امیدی خودش را تا پایان داستان کشانده بود. 
خلاصه که اگر معتقدید «گر دوست مقصد است، خوشا لذتِ مسیر» به احتمال بالا این کتاب را دوست خواهید داشت.