اولین بار در دستان دوست و همکارم بود که خواندمش. از مدیر خوش ذوقش کتاب را گرفته بود. با دیدن نام نویسنده، انتظار نثر  جذاب  داشتم؛ اما  دوست‌داشتنی تر از تصورم بود. 
از رابطه‌ی خدا و انسان می‌گوید؛ اما متفاوت تر از خوانده‌های قبلی‌مان.
دوستش داشتم.
تکه‌ای از کتاب: " این که مدام به سینه‌ات می‌کوبد، قلب نیست؛ ماهی کوچکی است که دارد نهنگ می‌شود. قلب‌ها همه نهنگانند در اشتیاق اقیانوس. اما کیست که باور کند در سینه‌اش نهنگی می‌تپد!
      

        توصیه استاد سال‌های کارشناسی‌ام : " کتاب‌های خانم عرفان نظر آهاری را بخوانید." 
توصیه‌ی خوبی بود😊.
پاره‌ای از کتاب: " سالیانی است که. لیلی عشق می‌ورزد. لیلی باید عاشق باشد. زیرا خدا در او دمیده است و هر که خدا در او بدمد، عاشق می‌شود. لیلی نام تمام دختران زمین است، نام دیگر انسان." 
      

        بی پایان بود؛ همانند نویسنده‌اش...
      

        شاید بهترین چیزی که می‌شه از این کتاب یادگرفت؛ اینه که چطوری می‌شه یه مسیحی اینجوری شیفته امیرالمومنین علیه‌السلام بشه که ۲۰۰ بار نهج‌البلاغه رو بخونه و منِ شیعه...