کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت «بال» تنها غم غربت به پرستوها داد

چه زیبا بود اگر در جامعه، همه با انگیزه ذخیره آخرت تلاش می‌کردیم!

«دیروز از هرچه بود، گذشتیم؛ امروز از هرچه بودیم گذشتیم. آنجا پشت خاکریز بودیم و اینجا در پناه میز. دیروز دنبال گمنامی بودیم و امروز مواظبیم ناممان گم نشود. جبهه بوی ایمان می‌داد و اینجا ایمانمان بو می‌دهد. آنجا بر درب اتاقمان می‌نوشتیم: یا حسین فرماندهی از آن توست؛ الان می‌نویسیم بدون هماهنگی وارد نشوید. الهی نصیرمان باش تا بصیر گردیم، بصیرمان کن تا از مسیر برنگردیم. آزادمان کن تا اسیر نگردیم.»

آخرین برگ کتاب زندگی آدم، تعیین کننده است؛ ببین در آخرین صفحه‌ی کتاب‌ات چه می‌نویسی...

در تمام شرایط دشواری که با آن روبرو شدم - اعم از زندان و شکنجه و تبعید و ترور- در چهره هسرم نشان اندوه و درهم‌شکستگی ندیدم بلکه از عزم و اراده او، برای ادامه راه، مایه و الهام می‌گرفتم.