چقدر این کتاب واقعی بود! چرا می‌گویم واقعی؟ چون کتاب به انتها رسید اما اوه و راه و رسم زندگی او چنان جایی در ذهنم گشوده که هر آن به آدم‌های سرد و انعطاف ناپذیر اطرافم که فکر میکنم، جنبه ای از اوه را در وجودشان میبینم. 
نویسنده با قلم توانا و چابک خود در ابتدای داستان، خواننده را متوجه پيرمردي میکنند که بی احساس و خشن و حوصله سر بر است و بی دلیل اطرافیان را از خود می راند اما همینطور که در بطن داستان پیش می روی، روی نهفته دیگری نمایان می شود و به راستی که چقدر آدم های این چنینی در اطراف ما زیست می‌کنند 

کتاب را بی نهایت دوست داشتم. اصلا فکرش را هم نمیکردم این شخصیت را بتوانم دوست داشته باشم که حتی در انتها کتاب را با اشک به پایان برسانم...

          

            تونست چیز مهمی رو تو من تغییر بده...
فکر نمیکنم چیزی از این مهم تر و با ارزش تر باشه.
شاید یه جاهایی حس کنید روند کتاب تکراری شده ولی وقتی کتاب و تموم میکنی از خوندن و وقت گذاشتن براش راضی چون به هدف نویسنده رسیدی.
          

            نمی‌دونم این ضعف به حساب میاد یا نه ولی کل کتاب تو صفحه اول اسپویل شده و من این و دوست نداشتم. حتی شوقم برای خوندن و از دست دادم و راستش نصفه کتاب و ول کردم. 
کتاب قشنگه، داستان قشنگی داره، می‌تونه فضای ذهنی خوبی براتون به وجود بیاره ولی شروعش....
من ترجیح دادم فیلمش رو ببینم و طور دیگه ای از این اثر لذت ببرم.
          

            این کتاب اولین رمانی به حساب میاد که من خوندم. تو یک کلمه باید بگم عاشقشم. شخصیت والنسی برای من خیلی قشنگ بود و دلم میخواست خیلی جاها بغلش کنم و بهش دلداری بدم. 
والنسی کرم ابریشمی بود که بعد از کلی سختی بالاخره از پیله اش در اومد و شد و زیبا ترین پروانه. اون همیشه تو ذهنش قصر آبی خودش و داشت و بالاخره اون و پیدا کرد، هرچند با تصورات ذهنی ایش متفاوت بود ولی پیداش کرد. گاهی بهتره ما ام شجاعت به خرج بدیم و از پیله ای که دور خودمون پیچیدیم بیایم بیرون و دنبال قصر آبیمون بریم.

          

            از نظر من این کتاب شروع آروم و خسته کننده ای داشت. اما هرچی جلو تر رفت بیشتر و بیشتر ازش لذت بردم. 
وقتی قسمت های مربوط به کودکی و نوجوانی جین ایر تموم شد و وارد مرحله جدیدی از زندگیش شد انگار همه چیز گیج کننده بود.  حس واقعی برام داشت. 
خلاصه چند روز تو این کتاب زندگی کردم و عاشق شخصیت هاش شدم‌.