احمقانه نیست که شهری به این بزرگی دریا ندارد؟ به هر تقدیر همین که من آن‌قدر در خود فرو رفته ام که می توانم خود را در یک لیوان آب غرق کنم برای تشنگی ام کفایت می کند باید از خلق خدا کناره بگیرم این نیر مرا کفایت می کند

اما حالا که فکر میکنم شاید حق با بهار بود، با همان ساقه های لخت. بر این پهنهٔ خاک چیزی هست که به رغم ما ادامه می دهد، نفس بودن به راستی موکول به بودن ما نیست، و این خوب است، خوب است که جلوه های بودن را به غم و شادی ما نبسته اند.