گفت که اگر خیلی درد گرفته باشد باید گریه می‌کردم، به او گفتم که از نظر من درد و گریه دو چیز متفاوت هستن
        

          این کتاب شرح دوران بیماری روانی تا سلامتی کلیفورد وایتینگهام بیرز است که خدمات بسیاری در بهبود ‌وضع بیمارستان‌های روانی و به طور کل روانشناسی انجام داده است، که با همین کتاب آغاز می‌شود. در این شرح حال از بدرفتاری‌ها و عدم درک کارکنان و پزشکان بیمارستان‌های روانی با بیماران بسیار نوشته و در خصوص رفع مشکلات و ایجاد شرایط درمانی مناسب، ایده‌پردازی کرده و به سرانجام رسانده است. با توجه به اینکه این کتاب سال ۱۹۶۰ به زبان اصلی چاپ شده، تا امروز حتما مسبب رشد زیادی در این زمینه شده است.

از خواندنش لذت بردم. به قول ویلیام جیمز، آنچه حاصل شده، جذابیت داستان را دارد در حالی که داستان نیست و من بر داستان نبودن مطالب این کتاب تاکید می‌ورزم زیرا می‌دانم کسانی که با توصیف فرگشت‌های ناهنجاری‌های ذهن آشنا نیستند مستعد شک کردن در حقیقت این توصیف‌ها می‌باشند.

یکی از حالاتی که بعد از پشت سر گذاشتن بعضی بیماری‌های روانی مثل افسردگی و توهم پیش می‌آید، وجد و شعف است. حالتی که در آن فعالیت مغز شدید می‌شود و توهمات خودبزرگ‌بینی و انرژی برای انجام کارهای مهم و شعف زیاد ایجاد می‌شود. چون این حالات شباهت‌هایی با روحیات من وقتی کورتون می‌خوردم داشت، حدس زدم شاید در آن دوره ماده‌ای در بدن ترشح می‌شود که وجد و شعف را به وجود می‌آورد.

قسمت‌هایی از کتاب هم درمورد رفتار مناسب اطرافیان صحبت کرده بود. مثلا اینکه باید دانست که حافظه‌ی بیمار روانی اصلا ضعیف نیست و حتی گاهی قوی‌تر می‌شود، تمسخر را می‌فهمد، همچنین محبت و عطوفت را بیشتر از دیگران قدردان است. به هنر علاقه پیدا می‌کند، مخصوصا نقاشی کشیدن و نوشتن که می‌تواند هم برای خودش و هم به‌عنوان کیس‌اِستادی (مطالعه‌ی پزشکان) یا حتی تشخیص مشکل مفید باشد.

اگر به این زمینه‌ها علاقه‌مندید، پیشنهاد می‌کنم این کتاب را بخوانید.

پ.ن: احتمالا من نسخه‌ی قدیمی‌تری با همین مترجم و ناشر از این کتاب خوانده‌ام. تعداد صفحاتم متفاوت بود.
        

          عشقی کوتاه، به‌بلندای ابدیت

احتمالاً هیچ مخاطبی لحن عاشقانهٔ آلبر کامو را تا پیش از انتشار این نامه‌ها نه خوانده بود نه تصور کرده بود. حالا با انتشار این نامه‌ها پرتوِ تازه‌ای بر همهٔ آثار و بر شخصیت آلبر کامو افکنده می‌شود. کاموی عاشق هم یادآور کامویی‌ست که می‌شناخته‌ایم هم چهره‌ای سراسر تازه از اوست. چهره‌ای که شاید هیچ‌وقت از نویسندهٔ «بیگانه» و «طاعون» تصور نمی‌کرده‌ایم. برعکسِ آیدا و طاهره و چند معشوق دیگر که بیشتر «مخاطب» نامه‌های عاشقان مشهورشان بوده‌اند، «ماریا کاسارس» پاهم‌پای کامو می‌نویسد و افق‌های تازه‌ای نه «به‌واسطهٔ او» که «به‌دست او» پدید می‌آید. گاه چنان جانانه می‌نویسد که از نویسندهٔ مشهور نیز پیش می‌افتد. در دفاع از جمهوری‌خواهان اسپانیا علیه دیکتاتورِ وقت، فرانکو، بیانیه می‌نویسد، کامو ترجمه می‌کند. ناز بنیاد می‌کند، کامو بر باد می‌رود. گاه حسادت کامو را بی‌رحمانه شعله‌ور می‌کند و انگار سرمست می‌شود از اینکه در شعله‌گاه گدازه‌های جانِ او زنانگی‌اش را صیقل می‌زند ــــ کسی که بیش از آنکه معشوقهٔ آلبر کامو یا دختر رئیس‌جمهور اسپانیا باشد، زنی‌ست متکی‌به‌خود و رها از انقیاد. در نامه‌ها، لحظات اختفا و آفرینش مردی سل‌گرفته و مضطرب و دل‌نازک را در پس چهرهٔ افسانه‌ای آلبر کامو می‌بینیم. دقایق ابرآفتابی زنی نازنین را نظاره می‌کنیم جسور و خویشتن‌دار که بیش از هر کس دیگری تداعی‌گر «اُرفه» ژان کوکتو است.

کامو در یادداشت‌هایش نوشته بود: «عشق بی‌عدالتی‌ست، اما عدالت کافی نیست.» با خواندن این نامه‌ها می‌فهمیم که چرا معتقد است که عدالت کافی نیست. شاید بتوان این نامه‌ها را ژنوم تمام نوشته‌های آلبر کامو دانست. لحظات خلق رمان‌ها و نمایشنامه‌ها و آثار فلسفی کامو در این نامه‌ها به بهترین نحو ثبت است، چرا که برای «بهترین موجود زندگی‌اش» نوشته است. ماریا جایی در نامه‌هایش به یک «رمان مکاتبه‌ای» اشاره می‌کند، بی اینکه بداند که نیم قرنِ بعد نامه‌های او و معشوقش را ـــ با بوی آویشنی وحشی که برایش نامه‌پیچ کرده بود ـــ مانند رمانی مکاتبه‌ای می‌خوانند و تاریخ دردمند آرزومندی‌شان را به نظاره می‌نشینند. تاریخ عشقی کوتاه، به بلندای ابدیت.
        

          یک رمان تاریخی و با ته مایه های عاشقانه است.
همه چیز کتاب از توصیف ها گرفته تا روند آن، جذاب و فوق العاده است.
به کتاب هایی با این ژانر علاقه مند شدم و منتظرم کتاب بعدی آقای کدیور را بخوانم.
کتاب های ایرانی این مدلی هرچند الان بیشتر شده ولی باز هم کم است؛ کتاب هایی که با بیان زیبا و جذاب به بیان تاریخ می پردازد.