من از شهید حسن آبشناسان صرفا یک اسم شنیده بودم. خوندن زندگی‌شون برام خیلی لذت بخش بود و آشنایی نسبتا خوبی با شهید پیدا کردم. فقط تنها نقصی که بنظرم رسید جای خالی پرداختن به نحوه شهادت‌شون بود. 
پ.ن: لحن و صدای گوینده‌ی ورژن صوتی کتاب در طاقچه رو دوست نداشتم.
      

        «خدا عزیز را رحمت کند؛ بعد شهادت بچه‌ها تنها نصیحتش به من همین بود، همیشه می‌گفت:« داغ دیدی، مادری، تحملش سخته. از این به بعد تنهایی داری، بهشت‌زهرا داری، گریه داری؛ ولی اگر می‌خوای دورت خلوت نشه و مردم ازت فرار نکنن باید غمت تو دلت باشه.»
حرفش شده راه و رسم زندگی‌ام بعد از بچه‌ها؛ تمام غصه‌ها سهم دلم و تنهایی‌هایم.»
در طول کتاب خیلی به یاد مادربزرگم افتادم، انگار که همه‌ی مادران شهدا همین شکلی زندگی می‌کردند.