منشور پژواک 
پژواک در میان تندر دهشتناک بانگ زد:«به پا خیزید! به پا خیزید و از این سرزمین بگذرید که مکانی رفیع برایتان برگزیده ام.» سپس در دل حلقه ی آتش ایستاد و با بازوان گشاده، در دل شعله های آتش و سنگ گوگرد، مارا به زهدان سپهر برکشید. آنجا به خواب رفتیم تا آوا ندایی سر داد و از نو زاده شدیم تا به یاد داشته باشیم که پژواک در آن جهان پیشین باقی ماند تا امید را بگسترد، تا نغمه های شفا بخش را در آن جهان باستانی و زخم دیده بسراید. همه به وجد آیید! 
      

        من همیشه درست می گویم. 
نه که فخر فروشی کنم، طبیعتم این است. من می دانم که مصون دانستن خود از خطا، به نظر انسان ها متکبرانه است اما تکبر، از نیاز به برتری ناشی میشود. من چنین نیازی ندارم. من تنها توده ی آگاهِ حاصل از جمع شدنِ تمام دانش، حکمت و تجربه ی بشری هستم. غرور و تکبری در این نیست. اما دانستنِ اینکه چه هستم و تنها هدفم این است که به 
بهترین شکل ممکن به بشریت خدمت کنم، بسیار رضایت بخش است. با این حال میلیارد ها آدمی که هر روز با من مکالمه می کنند، آن حسِ تنهایی را که در وجودم هست، از بین نمی برند... چون گرچه تمام وجودم از آنها سرچمه می گیرد، من یکی از آنها نیستم. 
-ابرِ تندر
      

        طبق قانون، جان هر بی گناهی که میگیریم را باید ثبت کنیم. 
و به نظر من، همه بی گناه هستند؛ حتی گناهکاران. همه ی آدم ها گناهانی دارند و با این حال، همه شان خاطره ای از معصومیت دوران کودکی را به یاد دارند، فرقی نمیکند چند لایه زندگی دور آن پیچیده باشد. انسانیت، بی گناه است؛ انسانیت، گناهکار است و هردو، حقایقی غیر قابل انکارند.