ولی بعدش مامان چند قانون جدید اضافه کرد: کسی گریه نکند، بغض نکند، از خاطرات مریض‌های دیگر نگوید، مهمان‌ها درباره بیماری سوال نپرسند، غریبه‌ترها روی فلان مبل بنشینند که نفیسه موقع آمدن و رفتن راحت باشد و آشناترها زیاد شوخی کنند و فضا را شاد نگه دارند. مامان زمان حال را مدیریت می‌کرد ولی ذهنش به گذشته برگشته بود. به نفیسه می‌گفت «وچه‌ام»؛ کلمه‌ای با بار عاطفی بسیار زیاد که فقط برای بچه‌های کوچک استفاده می‌کرد.

درباره هر رمان مشهوری که فکر کنیم، کاملا مشخص است که کل ساختار بی نهایت پیچیده است، زیرا از تعداد بسیار زیادی قضاوت متفاوت و تحساسات متفاوت ساخته شده است. عجیب است اگر کتابی که به این شکل تالیف می شود بیش از یکی دو سال دوام بیاورد یا احتمالا برای خواننده انگلیسی همان معنایی را داشته باشد که برای خواننده روس یا چینی دارد. اما این کتاب هاگاهی اوقات به طرز غریبی دوام می آورند و آن چه در این موارد نادر باعث دوام آن ها می شود چیزی است که آن را صداقت می خوانیم، اگرچه هیچ ربطی به پرداخت صورتحساب ها یا رفتار شرافتمندانه در مواقع اضطراری ندارد. منظور ما از صداقت در مورد رمان نویس این است که ما را متقاعد کند که آنچه می نویسد حقیقت است. احساس می کنیم، بله، هرگز تصورش را هم نمی کردم که چنین چیزی واقعیت داشته باشد. هرگز آدم هایی را نمی شناختم که اینگونه رفتار کنند. اما تو مرا متقاعد کردی که این طور است که چنین اتفاقی میوفتد.