در زندگی خیلی شاهد بودم کسانی که ادعا می‌کنند خواسته ی خدا را می دانند دیگران را بازیچه قرار دادند و آن هارا استثمار کردند.

تنهایی متجاوزی است که زبان نرمی دارد، برایت لالایی میخواند، تو تنهایی، تو هیچی نیستی، تو پوچی.

آدم ها نوعی توهم از هدفِ ذاتی در خودشون دارن انگار سرنوشتشون بر سنگ نوشته شده، در حالی که قلم در واقع همیشه در دست های خود ما بوده!