مثل جلد قبل، هیجانش اونقدرا که باید نبود ولی خب از جلد قبل بیشتر بود، سوالای زیادی داره همینطور به نمود میاد و فکر کنم همشو قراره تو جلد اخر جواب بدن💀
رابطه‌ی کیم، جی‌سی، ملودی و هپی واقعا دوست داشتنیه، حتی یا وجود دعواهاشون... جوری که مشکلاتشون رو حل می‌کنن، میزان اعتمادی که بهم دارن، همیشه جوری رفتار میکنن که انگار از وضعیت ناراضین کلی جونشونم برای هم دیگه میدن:)
      

        چهار ستاره و نیم چون به اندازه‌ی فصل‌های قبلی جذاب و هیجان آور نبود.
با این‌حال این قضیه قابل درک بود، این سری خطر واقعی نبود و صرفا نمایش یه روح جذاب برای دوستای قدیمیش بود...
و فاوست هم اونقدر سریع اومد و رفت خیلی نفهمیدیم خطرش رو.
بحث اصلی معمای کیمه، چی دیده و کجاست و چرا میاد و میره؟
امیدوارم جوابش نمونه برای فصل ۶ چون هنوز ۵ و ۶ رو نخریدم💀😭🤣💔
و به جز کیم، اینکه توی این فصل سه نفر رو از هم جدا کردن و شخصیت، قدرت و شجاعتشون رو به طور تکی به نمایش گذاشتن خیلی مهم بود، یه جورایی انگار این فصل کلا برای آشنایی بیشتر با شخصیت ها بود نه پیشرفت داستان....
      

        اوکی...
من کتاب و فیلم و انیمه‌ی ترسناک زیاد خوندم ولی درد و وحشتی که سه سری خطای این کتاب میداد واقعا عجیب بود...
و از طرف دیگه کیم...💔
خیلی چیزا میخوام بگم ولی هیچی نتوان گفت... 
اگه طرفدار داستان اشباحید باید رو هوا بقاپینش✨️
      

        یعنی.... هیچی واقعا هیچی... نصفه ولش کردم-_-.
رفتم فصل اخر رو خوندم دیدم کلا همه چی رو زیر سوال برده:/
      

        تموم شد... برای نیل ناراحتم، ناراحت‌تر برای آقای کیتینگ، ناراحت‌تر برای تمام بچه‌هایی که قراره از اون مدرسه فارغ‌التحصیل بشه، ناراحت‌تر برای تمام اونایی که نه جسمشون، بلکه روحشون رو به خاطر رفتار های خانواده کشتن و از رویاهاشون دست کشیدن.
از اون کتاباست که میخوام بارها بخونمش.
کاش دنیامون آدم بزرگ‌های بهتری داشت... این آرزومه ولی میدونم، آدم بزرگ‌هامون هم وقتی نیاز داشتن نتونستن یه آدم بزرگ خوب کنارشون داشته باشن تا بلد باشن چطور تکیه‌گاه باشن نه قاتل روح... اونا هم تقصیری ندارن.
      

        اون یک و نیم دیگه‌ش بیشتر به خاطر سانسورا و بخشای دارک ماجرا بود...
تقریبا از وسطاش مطمئن بودم برای فهمیدن کتابش باید برم نقداشو بخونم.
الان هیچ ایده و حرفی راجع بهش ندارم چون حتی نمیدونم دقیقا دارم به چی فکر می‌کنم یا باید به چی فکر کنم...
      

        داستان زیبا و متفاوتی داشت. و واقعا از اون کتاب‌هاست که خوشحالم خوندمش... با این‌حال ۳۰۰ صفحه‌ی اول کتاب واقعا کسل‌کننده بود.. کشش خوبی نداشت و به سختی خوندمش. ولی وقتی رسیدم به ۲۰۰ صفحه‌ی اخر خداروشکر می‌کردم که ولش نکردم چون واقعا ارزشش رو داشت.😭😭 شخصیت مورد علاقم پیرمرد قصه بود(الان اسمش یادم نیست) و از همه بیشتر چون توش شخصیت‌های ناشنوا داشت و صحبت‌هایی رو به زبان اشاره پیش می‌بردن خیلی خیلی بیشتر برام عزیز و جذاب بود😭😭
البته که رفیق شخصیت اصلی و خودش از اول تا اخر داستان فقط حرصم می‌دادن...