یادداشت senora

        تموم شد... برای نیل ناراحتم، ناراحت‌تر برای آقای کیتینگ، ناراحت‌تر برای تمام بچه‌هایی که قراره از اون مدرسه فارغ‌التحصیل بشه، ناراحت‌تر برای تمام اونایی که نه جسمشون، بلکه روحشون رو به خاطر رفتار های خانواده کشتن و از رویاهاشون دست کشیدن.
از اون کتاباست که میخوام بارها بخونمش.
کاش دنیامون آدم بزرگ‌های بهتری داشت... این آرزومه ولی میدونم، آدم بزرگ‌هامون هم وقتی نیاز داشتن نتونستن یه آدم بزرگ خوب کنارشون داشته باشن تا بلد باشن چطور تکیه‌گاه باشن نه قاتل روح... اونا هم تقصیری ندارن.