اقدامات تلافی جویانه مایه حیات ماست. این اقدامات این امکان را برای ما فراهم می کنند که سطح بالایی از تنش را در میان جمعیت خود و ارتش حفظ کنیم. بدون این اقدامات، ما دیگر مردمی مبارز نخواهیم بود و بدون نظم و انضباط مردمی مبارز، ما گمشده ایم. (خاطرات شخصی شارت: نخست وزیر سابق) ... این کشور هیچ تعهد بین المللی و هیچ مشکل اقتصادی ندارد، مسئله صلح وجود خارجی ندارد... باید گام های خود را متعصبانه محاسبه کند و با اعمال خشونت به حیات خود ادامه دهد. باید خشونت را به عنوان ابزار اصلی، و چه بسا تنها ابزاری بداند که با آن روحیه خود را بالا نگه می‌دارد و تنش اخلاقی خود را حفظ می کند. برای این منظور ممکن است، نه -باید- خطراتی را اختراع کند و برای این کار باید روش تحریک و انتقام را در پیش گیرد... و مهم تر از همه؛ بگذارید به جنگی جدید با کشورهای عربی امیدوار باشیم تا در نهایت از مشکلات رهایی یابیم و جای خود را پیدا کنیم.(روکاش، تروریسم مقدس اسرائیل)

مدتی طول کشید اما در نهایت دولت اسرائیل موفق شد آمریکایی ها را به سمت پذیرش دستورالعمل مورد علاقه‌اش سوق دهد: عقب نشینی تنها پس از دستیابی به یک توافق جامع صلح امکان پذیر خواهد بود. این به موضع رسمی اسرائیل و آمریکا برای سالهای آینده تبدیل خواهد شد و هرگونه فرصت واقعی برای صلح و آشتی را در نطفه خفه کرد و به اسرائیلی‌ها اجازه داد با این بهانه که تا زمانی که صلح محقق نشده به امنیت خود متعهدند، در عمل سیاست‌های خود یعنی شهرک سازی، حکومت نظامی و کنترل را ادامه دهند. یوسف برگ وزیر جوانی بود که به مدت طولانی در چندین دولت وزیر کشور شد و رهبری مذاکرات بی ثمر اسرائیل و مصر در مورد خود مختاری فلسطینیان در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ را بر عهده داشت. در ژوئن ۱۹۶۷ برگ در تکرار سخنان دایان بیان کرد: «هرگز شریکی برای صلح وجود نخواهد داشت». «هیچ شریکی برای صلح» تبدیل به یک شعار نسبتاً رایج گردید که توسط سیاست مداران اسرائیلی در آینده برای توجیه اقدامات خصمانه علیه اعراب استفاده می‌شد.

نخست وزیر(لوی اشکول) عمدتا نگران این بود که آبا ایبان وزیر امور خارجه اش، که در آن زمان در سازمان ملل بود، در مورد نیات اسرائیل به دنیا باید چگونه توضیح دهد. چگونه می توانستند نشان دهند که دولت یهود متعهد به صلح است، در حالی که در عمل به طور یک‌جانبه تصمیم گرفته بود که هم کرانه باختری و هم نوار غزه برای همیشه تحت کنترل اسرائیل باشد؟ دیپلماسی اسرائیل از آن زمان تا کنون تلاش کرده است تا این امر ناممکن را ممکن سازد. ....درصورت جلسات از زلمان آران(وزیر آموزش) نقل شده است که:«ما باید چیزی بگوییم، اما لزوما منظوری نداشته باشیم.» منظور او این بود که درباره تمایل به صلح حرف بزنند، اما واقعا منظوری نداشته باشند. (آرشیو دولتی اسرائیل، جلسات دولت، ۱۸ ژوئن ۱۹۶۷)