از اون کتاب‌هاست که هر کتاب‌خونی فارغ از سلیقه‌ای که داره باید بخونه.
مدت‌ها بود می‌خواستم بخونم و خوشحالم که انجامش دادم.
خوندنش به آدم شجاعت می‌ده.
      

        همین الان تمومش کردم.
نمیدونم چی باید بگم؛ از اینکه خوندمش واقعا خوشحال و از اینکه تموم شد خیلی خیلی ناراحتم.
کتابی بود که وقتی شروع به خوندنش کردم فکر نمی‌کردم قرار باشه ا‌نقدر دوستش داشته باشم.
محسن دوست‌داشتنی‌ترین کرکتریه که تا به حال دیدم.
خوشحالم که اون روز(مثلا ده روز قبل کنکورم!) اتفاقی شروع به خوندن آبنبات‌های طعم‌دار مهرداد صدقی کردم. خاطرات کوچه‌ی سیدی تبدیل شدن به خاطرات با ارزشی برای من هم.
و ممنونم از دریا که باعث شد محسن شروع به نوشتن کنه.
در نهایت فقط می‌تونم بگم:
😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭