تنها کاری که تونستم بکنم گریه بود...
        

          تنها کاری که تونستم بکنم گریه بود...
        

          خیلی کتاب خفنی بود. یه روزه تمومش کردم.با اینکه قلم فریدا مک فادن رو میشناختم و میدونستم گمراهم میکنه ولی باز نتونستم به درستی قاتل رو تشخیص بدم.دیوانه کننده بود و در طول کتاب به یک کتابخون روانی تبدیل شدم:)
        

          شامل اسپویل البته این رمان جای اسپویلی نداره ولی خب ‌....
قلبم شکست ...
توی هر ص از کتاب ارزو میکردم این ماجرا دروغ باشه و این ها از دست مرگ فرار کنند ولی اینطور نشد متیو و روفوس مردن ولی روز آخر کامل و شگفت انگیزی گذروندن و زندگی کردن این مهمه نه ؟ چقدر شخصیت روفوس رو دوست داشتم اون شجاعت بی نظیرش رو ، فکر میکنم من هم نیاز به همچین دوستی دارم ..من بیشتر شبیه متیو ام کسی که اگه بفهمه امروز میمیره تو خونه سنگر میگیره ، فکر میکنم منم به یه روفوس نیاز دارم دلم میخواد گریه کنم ولی جایی هستم که نمیشه مرگ متیو خیلی بیشتر از مرگ روفوس من رو تحت تاثیر قرار داد.
چقدر تاثیر ما رو زندگی هم زیاد و شگفت انگیزه ، اگه متیو روفوس رو نمی شناخت چی ؟ اگه اون برنامه یه ادم پوچی رو بهش معرفی میکرد و اون هم تصمیم میگرفت با همچین ادم مسخره ای رفیق بشه؟ شاید تا اخر زمان مرگش توی خونه میموند :)))
روفوس متیو رو شجاع کرد ولی این دلیل بر این نیست که روفوس از چیزی نمیترسید بلکه اونم نیاز داشت که بهش یاداوری کنن شجاع باش :) روفوس و متیو عزیز من با شما زندگی کردم قلبم در حال گریستن برای شماست شما باید یک زندگی طولانی رو تجربه میکردید:))
از روفوس همدلی و همراهی و شجاعت رو اموختم و از متیو مهربانی فداکاری و استقامت :)))
بدرود متیو ، بدرود روفوس
        

          فکر کنم اگه برای مشکلات خودمم اینقد گریه می کردم و ناراحت میشدم زندگیم الان بهتر بود
        

          بنظرم خیلی طولانی و پیچ در پیچ بود ولی درکل بد نبود و آخرش دهنت از تعجب باز می موند.
        

          خیلی دوسش داشتم تینیجری بود و داستان جالبی داشت
        

          کتاب خییییلی زیبایی بود و قلبم رو اکلیلی کرد:)