کتاب رو  تعریفشو شنیده بودم و واقعا لایق اینهمه تعریف بود چون خیلی  داستان جالبی داشت و منو ترغیب می‌کرد  بیشتر و بیشتر بخونم تا بفهمم داستان به کجا میرسه 
داستان درمورد استاد ماکان نقاش معروف که توی تبعید تابلو از چهره یه خانوم  میکشه که زیر تابلو نوشته چشمهایش 
درصورتی که کسی تو زندگی اون نبوده یا اگر بوده کسی خبر نداشته 
یه ستاره کم میدم بخاطر اینکه اون خانومی که بعدا سرو کلش پیدا شد خیلی از خودش تعریف می‌کرد یه جاهایی  حوصلم رو سر می‌برد  
ولی در کل داستان قشنگی داشت 
      

        نتونستم با این کتاب ارتباط بگیرم
واسه من درس زیادی نداشت 
با این که نصفه خوندمش ولی ترجیح میدم دیگه ادامه ندم
دیگه الان هممون حداقل  چیزایی از قانون جذب و متافیزیک میدونیم نمیخام بگم من قانون جذب رو دنبال نمی‌کنم و اینچیزا ولی ترجیح میدم راه یادگیریم  رو عوض کنم 
      

        اولین کتابی بود که از داستایفسکی خوندم 
و خب خیلی دوسش داشتم .
با اینکه میگن اول باید کتاب‌های دیگش رو خوند بعد بیاین سراغ این کتاب ولی من برعکس عمل کردم
و  راستشو بخای اصلن پشیمون نیستم .
نویسنده خودش تو مقدمه  کتاب میگه که این یه داستان خیالیهِ
و داستان  کتاب درمورد یه مردی  که با جسد زنش روبرو شده و حالا پریشونه و داره همه چیز  رو تو ذهنش مرور میکنه که دلیل خودکشی همسرش رو بفهمه 
چیزی که ذهنمو  درگیر کرد این بود که من احساسات مردی که  داخل داستان رو فهمیدم  و دلیل خودکشی همسرش رو نفهمیدم یعنی همونجوری که داستان واسه اون گنگ موند واسه منم موند 
و اونقدر من تو احساسات راوی داستان که مرد داستان باشه  غرق شدم که انگار من جاش بودم نمیتونم ب چیز دیگه ای فکر کنم و ب نتیجه برسم 
(میدونم عجیبه )
ولی مطمئنم اگه داستایوسکی داستان رو از نگاه همسر اون مرد روایت میکرد همینقدر قشنگ میتونست احساسات  رو به تصویر بکشه