می‌دانید، من رویابافم. از زندگی واقعی به قدری بیگانه‌ام که مجبورم این‌جور لحظه های بی‌نظیر را دوباره در رویا بچشم.

تنهایی و رخوت طفلِ خیالش را به مهربانی نوازش می‌دهند و در آغوش می‌فشارند و اخگرِ آن را به نرمی شعله‌ور می‌کنند.

تنها ماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری، هیچ، هیچ، هیچ، زیرا آنچه بر باد رفته چیزی نبوده است. هیچ، یک "هیچِ" احمقانه و بی‌معنی، همه خواب بوده است.

اما نیرویی او را وامی‌داشت بگریزد؛ به گوشه‌ای‌، کنجی، جایی دور از شهر، جایی دور از آدم‌ها.

من خوب می‌دانم که زندگی یکسر صحنهٔ بازی است، من خوب می‌دانم، اما بدان که همه برای بازی های حقیر آفریده نشده اند.

احساس می‌کردم وقتی آدم تنها می‌شود، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند‌. احساس می‌کند آن‌قدر از دیگران دور شده که دیگر هیچوقت نمی‌تواند به آن ها نزدیک شود. می‌بیند میان این همه آدم، حسابی تنهاست.