مدام که نمی‌توان از یادآوری خاطرات عذاب کشید؛ می‌توان، در هنگام تنفس، استراحت کرد و خوش گذراند

دل و دین و عقل و هوشم همه را به آب دادی ز کدام باده ساقی به من خراب دادی؟

به پیش خلق آشکاررا حدیث عشق نتوان گفت ولی در سینه تنگم نهانی دوستت دارم

چه حس خوبی است؛ کسی باشد که وقتی نام کوچکت را از ته دل صدا میزند لبخند روی لبانت نقش ببندد و تو آرام بگویی جانم

اگر دردم یکی بودی چه بودی؟ اگرغم اندکی بودی چه بودی؟ به بالینم طبیبی یا حبیبی؟ ازاین هردو یکی بودی چه بودی؟

منی که رویای بهشت داشتم نمیدانستم فرشته رانده شده که به بهشت باز گردد قیامت میشود... شد...قیامت شد...!

نگاه کن، من از ستاره سوختم. لبالب از ستارگان تب شدم چو ماهیانه سرخ رنگ ساده دل. ستاره چین برکه های شب شدم

خداوند خلقت را در هفت روز کامل کرد: روز اول زمین را آفرید، روز دوم آسمان را روز سوم دریارا، روز چهارم رنگ هارا روز پنجم حیوان هارا،روز ششم آدم را روز هفتم؟ خداوند اندیشید که دیگر چه بیافریند تا خلقت کامل شود؟ روز هفتم، عشق را آفرید... و خلقت کامل شد...!

به دنیا بنگرم، واسع تویی تو، خدای قادر و حاسب تویی تو خودت را الحسیب خواندی پناها، بریدم وسعت رابارلها!

عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها...

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو... سعدی

دل میرود ز دستم صاحبدلان خدارا دردا که روز پنهان خواهد شد آشکارا..

عشق چراغ هدایتی است برای هر گم کرده راهی....(سپهر)