قصه می‌تواند به وجدمان بیاورد، باورهایمان را تغییر دهد و منافع‌مان را تعریف کند، از جمله منافع غیر خودمحوری که اغلب مبنای کنش جمعی می‌شوند.

قصه‌ها به تجربه‌ی ما «معنا» می‌بخشند. رویدادها وقتی معنادارند که بشود آنها را در روایت بزرگتری درباره‌ی خودمان یا جهانمان بگنجانیم یا از آنها به چنین روایتی برسیم. قصه‌ها هویت ما را می‌سازند و دست آخر، محرک کنش‌های ما هستند.

قصه‌ها فقط پوسته‌ی سیاست نیستند، قلب سیاست‌اند و مخصوصا نقشی محوری در مسئله‌ی اصلی سیاست یعنی کنش جمعی ایفا می‌کنند.

پیش از این که کنش جمعی ممکن شود اعضای گروه باید منفعتی مشترک در تحقق یک هدف داشته باشند اما چنین چیزی اصلا مسلّم و بدیهی نیست.خیلی وقت‌ها اولین چالش ما «برساختنِ خیر جمعی» است. مثلا حفظ محیط زیست برای همه دغدغه‌ای جدی نیست اما اگر بتوانیم این هدف را خیر جمعی معرفی کنیم، تحقق آن برای افراد بیشتری اهمیت می‌یابد.

در مواقعی مشارکت در کنش جمعی بر عدم مشارکت و روگردانی ترجیح دارد که تعداد همکاری‌کنندگانِ دیگر کافی باشد. مسئله در چنین مواردی مسئله‌ی «خاطرجمعی» است: اگر فکر کنیم دیگران همکاری می‌کنند ما هم چنین می‌کنیم اما اگر درباره‌ی همکاری دیگران تردید داشته باشیم روگردانی وسوسه‌انگیز می‌شود.