از آنجا که منافع و دغدغه‌های مشترک به آگاهی و باورهای مشترک وابسته‌اند، بررسی اینکه جوامع چگونه متوجه می‌شوند مسائل مختلف چه تاثیری بر آنها می‌‌گذارند مهم است. تصادفی نیست که بخش اعظم کار رهبران کنش جمعی برجسته‌تر کردن مشکلات و «آگاه کردن» پیروان از منافع‌شان است.

منافع و دغدغه‌های پیچیده نیازمند ترسیم نوعی نقشه‌اند که نتایج کنش جمعی را به آن خواسته‌های اساسی وصل کند. مثلا پیشگیری از اقدامات تروریستی در خاک آمریکا به نفع آمریکایی‌ها است اما اینکه کسی بخواهد برای پیشگیری از تروریسم به عراق حمله کند مستلزم مجموعه‌ی اعتقا‌دیِ پیچیده‌ای است. در این مثال‌ها، باورها حلقه‌ی اتصال نتایج و منافع می‌شوند.

قصه می‌تواند به وجدمان بیاورد، باورهایمان را تغییر دهد و منافع‌مان را تعریف کند، از جمله منافع غیر خودمحوری که اغلب مبنای کنش جمعی می‌شوند.

قصه‌ها به تجربه‌ی ما «معنا» می‌بخشند. رویدادها وقتی معنادارند که بشود آنها را در روایت بزرگتری درباره‌ی خودمان یا جهانمان بگنجانیم یا از آنها به چنین روایتی برسیم. قصه‌ها هویت ما را می‌سازند و دست آخر، محرک کنش‌های ما هستند.

قصه‌ها فقط پوسته‌ی سیاست نیستند، قلب سیاست‌اند و مخصوصا نقشی محوری در مسئله‌ی اصلی سیاست یعنی کنش جمعی ایفا می‌کنند.