پدیده‌های عاطفی همه‌گیر را فقط شبکه‌هایی به عالی‌ترین شکل منتشر می‌کنند که هویت مردم را در قالب اعضای یک اقلیم یا معتقدان به آرمان یا پیروان گروه مذهبی بخصوصی شکل می‌دهند. در ورزش اغلب تقابل منطقه‌ای است که هیجان جمعی را در برابر گروه حریف تشدید می‌کند. این تقابل باعث می‌شود مردم هر منطقه احساس وفاداری درون‌گروهی را در خودشان تقویت کنند. برای نمونه هواداران بوستون ردساکس احساس هم بستگی خود را با تکیه بر کینه مشترکشان از نیویورک یانکیز تقویت می‌کنند. تجمعات سیاسی هم تا حد زیادی همین گونه است. سخنرانان با تأکید بر شباهت‌های اعتقادی، نژادی یا اقتصادی بین طرفداران و همچنین تأکید بر تفاوت‌های موجود بین آنها و مخالفانشان، مردم را درباره آرمانی خاص هیجان زده می‌کنند. قدرت محرک شباهت و کارایی‌اش در انتقال هیجان از عوامل برجسته‌ای است که در انتشار یافتن پدیده‌های فراگیر هیجانی، از گردهمایی‌های سیاسی گرفته تا رویدادهای ورزشی مؤثر است.

از آنجا که منافع و دغدغه‌های مشترک به آگاهی و باورهای مشترک وابسته‌اند، بررسی اینکه جوامع چگونه متوجه می‌شوند مسائل مختلف چه تاثیری بر آنها می‌‌گذارند مهم است. تصادفی نیست که بخش اعظم کار رهبران کنش جمعی برجسته‌تر کردن مشکلات و «آگاه کردن» پیروان از منافع‌شان است.

منافع و دغدغه‌های پیچیده نیازمند ترسیم نوعی نقشه‌اند که نتایج کنش جمعی را به آن خواسته‌های اساسی وصل کند. مثلا پیشگیری از اقدامات تروریستی در خاک آمریکا به نفع آمریکایی‌ها است اما اینکه کسی بخواهد برای پیشگیری از تروریسم به عراق حمله کند مستلزم مجموعه‌ی اعتقا‌دیِ پیچیده‌ای است. در این مثال‌ها، باورها حلقه‌ی اتصال نتایج و منافع می‌شوند.

قصه می‌تواند به وجدمان بیاورد، باورهایمان را تغییر دهد و منافع‌مان را تعریف کند، از جمله منافع غیر خودمحوری که اغلب مبنای کنش جمعی می‌شوند.

قصه‌ها به تجربه‌ی ما «معنا» می‌بخشند. رویدادها وقتی معنادارند که بشود آنها را در روایت بزرگتری درباره‌ی خودمان یا جهانمان بگنجانیم یا از آنها به چنین روایتی برسیم. قصه‌ها هویت ما را می‌سازند و دست آخر، محرک کنش‌های ما هستند.