پدیده‌های عاطفی همه‌گیر را فقط شبکه‌هایی به عالی‌ترین شکل منتشر می‌کنند که هویت مردم را در قالب اعضای یک اقلیم یا معتقدان به آرمان یا پیروان گروه مذهبی بخصوصی شکل می‌دهند. در ورزش اغلب تقابل منطقه‌ای است که هیجان جمعی را در برابر گروه حریف تشدید می‌کند. این تقابل باعث می‌شود مردم هر منطقه احساس وفاداری درون‌گروهی را در خودشان تقویت کنند. برای نمونه هواداران بوستون ردساکس احساس هم بستگی خود را با تکیه بر کینه مشترکشان از نیویورک یانکیز تقویت می‌کنند. تجمعات سیاسی هم تا حد زیادی همین گونه است. سخنرانان با تأکید بر شباهت‌های اعتقادی، نژادی یا اقتصادی بین طرفداران و همچنین تأکید بر تفاوت‌های موجود بین آنها و مخالفانشان، مردم را درباره آرمانی خاص هیجان زده می‌کنند. قدرت محرک شباهت و کارایی‌اش در انتقال هیجان از عوامل برجسته‌ای است که در انتشار یافتن پدیده‌های فراگیر هیجانی، از گردهمایی‌های سیاسی گرفته تا رویدادهای ورزشی مؤثر است.

در شبکه‌های ارتباطی، افراد حاشیه‌نشین «تاثیرات متقابل» کمتری از اطرافیان خود می‌پذیرند؛ از این رو، همان چند پذیرنده‌ی معدود اولیه یک نوآوری، بیشترین درصد مخاطبان شبکه اجتماعی آنها را تشکیل می‌دهند. تغییرات اجتماعی اینگونه شتاب می‌گیرد. هنگامی که یک نوآوری از بخش حاشیه‌ای شبکه شروع به گسترش می‌کند و آنقدر رایج می‌شود که حتی اینفلوئنسرها را هم که با افراد زیادی در ارتباطند به توجه وامی‌دارد.

هنجارهای فرهنگی و اجتماعی نهفته در شبکه‌های ارتباطی ما سبب مقاومتی مصرانه در برابر تغییر است. داستان تغییر این است که چگونه افرادی که بیش از همه به راهکارهای جدید نیاز دارند، بیشتر اوقات در برابر آن مقاومت می‌کنند. اگر محصولات و ایده‌های جدید بخواهند باورها و هنجارهای تثبیت‌شده اجتماعی را تهدید کند، به راحتی پذیرفته نمی‌شود.

تغییرات اجتماعی به مراتب پیچیده‌تر از همه‌گیری ویروس است. افکار و رفتارهای نوآورانه مثل ویروس پخش نمی‌شود. مواجهه صِرف با آنها برای آلوده کردنتان کافی نیست. هنگامی که در معرض فکر یا رفتار تازه‌ای قرار می‌گیرید، به طور غیر ارادی آن را نمی‌پذیرید. در واقع باید درباره پذیرفتن یا نپذیرفتن آن تصمیم بگیرید. به علاوه، این تصمیم‌گیری اغلب دشوار و احساسی است.