در شبکه‌های ارتباطی، افراد حاشیه‌نشین «تاثیرات متقابل» کمتری از اطرافیان خود می‌پذیرند؛ از این رو، همان چند پذیرنده‌ی معدود اولیه یک نوآوری، بیشترین درصد مخاطبان شبکه اجتماعی آنها را تشکیل می‌دهند. تغییرات اجتماعی اینگونه شتاب می‌گیرد. هنگامی که یک نوآوری از بخش حاشیه‌ای شبکه شروع به گسترش می‌کند و آنقدر رایج می‌شود که حتی اینفلوئنسرها را هم که با افراد زیادی در ارتباطند به توجه وامی‌دارد.

تغییرات اجتماعی به مراتب پیچیده‌تر از همه‌گیری ویروس است. افکار و رفتارهای نوآورانه مثل ویروس پخش نمی‌شود. مواجهه صِرف با آنها برای آلوده کردنتان کافی نیست. هنگامی که در معرض فکر یا رفتار تازه‌ای قرار می‌گیرید، به طور غیر ارادی آن را نمی‌پذیرید. در واقع باید درباره پذیرفتن یا نپذیرفتن آن تصمیم بگیرید. به علاوه، این تصمیم‌گیری اغلب دشوار و احساسی است.

در دهه ۷۰ میلادی، جامعه‌شناسان به حقیقت تازه‌ای در زمینه‌ی انتشار اطلاعات دست یافتند. این انقلاب فکری بعدها به دانش شبکه‌ها مشهور شد. مهم‌ترین نکته این بود: ستاره‌های اجتماعی که ارتباطات گسترده‌ای دارند، دلیل انتشار اطلاعات نیستند، بلکه مخاطبان این ستاره‌ها و مخاطبانِ آن مخاطبان و مخاطبانِ آن‌ها انتشاردهندگان اطلاعات‌اند و این زنجیره‌ی مخاطبِ مخاطب تا حاشیه‌ای‌ترین مخاطبان ادامه دارد و الگوی هندسی عظیمی را شکل می‌دهد که زیربنای جوامع است.

ستاره‌های اجتماعی هرچند ارتباطات گسترده‌ای دارند، آخرین گام در فرآیند تغییرند.