اگر بخواهم برای این کتاب تقدیم‌نامه‌ایی بنویسم، می‌گویم: «تقدیم به تمامی آنان که در رؤیاهاشان زندگی می‌کنند و از واقعیت بی‌گانه‌اند.» 

از همین جهت برای خودم تلخ و دردناک بود، چرا که من هم از واقعیت به دور بودم و وقتی که ناچاراً با مشت محکم و واقعی جامعه و بزرگ‌سالی از رؤیا بیرون آمدم، رنج و ترس و اضطراب بود که از هر سو به من هجمه می‌آورد. 

می‌توانم بگویم یکی از بی‌نظیرترین شخصیت پردازی هارا در این کتاب شاهد هستیم. به طوری که شما می‌توانید تمام حالات روانی و جسمی و حسی شخصیت‌ها را احساس و لمس کنید. 

      

        یک داستان شیرین، با حال و هوای صاف و صمیمیِ آغشته با هر آن‌چه که با روستا می‌آید. سخت‌کوشی، زیبایی های طبیعی، کشاورزی، باغ، حیوانات اهلی و مقداری نادانی. داستان پر از جمله هایی است که تو را یاد ایران و ایرانی می‌اندازد. ایران مرکزی. از سرو می‌گوید، از گرما و نخل. از بهارنارنج و انجیر. و عشق. 
      

        The author's prose is so sharp and "On the point" the story is very Coherent and fluent. (combined with a little bit of the Us's history about Civil war in 1860's)

there is definitely some precious practical lessons of life in this book if you read it carefully and attentively. i recommend this to the beginner English novel reader's. enjoy! 
      

        احساسی که بهم داد این بود که نویسنده در قالب یک داستان اتفاقی و سر هم کردن یک‌ قصه تلاش کرد پند و اندرز های خودش رو در مورد زندگی و «هدف» و «روابط» و این‌چنین مسائلی به خورد خواننده بده. برای من که گوش شنوای نصیحت ندارم اصلاً جالب نبود. قسمت کوتاهی از ابتدای کتاب داستان بود، بعد شروع کرد نصیحت کردن، تا آخر کتاب. خلاصه باب میل ما نبود. احساس میکنم آثار پائولو کوئیلو کلاً قراره همین‌طوری باشن، دنبال این که یک چیزی رو بهت غالب کنه. دلیلی که باعث شد کتاب رو بخونم کتاب دیگر نویسنده، کیمیاگر بود، یک داستان فوق‌العاده.