هلیا هیچ چیز تمام نشده‌ بود.هیچ پایانی به راستی پایان نیست.در هر سرانجام،مفهوم یک آغاز نهفته است.چه کسی می‌تواند بگوید تمام شد! و دروغ نگفته باشد؟

فراموش کرده‌ام.هلیا!فراموشی را بستاییم؛چرا که مارا پس از مرگ نزدیک‌ترین دوست،زنده نگه‌می‌دارد،و فراموشی را با دردناک‌ترین نفرت‌ها بیامیزیم؛زیرا انسان دوستانش را فراموش می‌کند،کتاب‌هایی که خوانده است را فراموش می‌‌کند و رنگ مهربان نگاه یک رهگذر‌ را.

حافظه گاهی زخم می‌زند.خاموشش کرده‌ام.

همیشه اتفاق‌ها آن طوری که فکر می‌کنی نمی‌افتد،گاهی درست برعکس می‌شود،اما چه کسی می‌تواند بگوید که کدام بهتر است؟شاید اصلا نباید برعکس می‌شد،شاید هم باید برعکس میشد.

بعضی وقت‌ها هزاران حرف در سینه داری،هزاران بغض در گلو،تمام رگ های تنت تیر می‌کشد که فریاد کنی،اما هیچ کلامی پیدا نمی‌کنی.