اولین سفرنامه‌ای بود که خواندم. بیشتر جنبهٔ روزانه‌نویسی یا خاطره‌ گویی  برایم داشت، لذت بردم. از همان اوایل کتاب نویسنده تکلیفش را با مخاطب مشخص می‌کند که این تو بمیری‌ها از آن‌هایش نیست و این سفرنامه قرار است متفاوت باشد. با اینکه تا به حال قسمت نشده و حج نرفتم ولی توصیفات مکانی و حالات نویسنده، توانست تا حدی من را همراه کند. در آخر فکر می‌کنم اگر حاج حامد عسکری سفرنامهٔ اربعین را بنویسد محشر می‌شود. 
      

        این سومین کتابی بود که از امیرخانی خواندم و هنوز با قلمش کنار نیامده‌ام. شاید انتخاب بعدی  بیوتن باشد... 
      

        فکر نمی‌کردم نمایشنامه بتونه اینقدر جذاب باشه. اولین نمایشنامه‌ای بود که می‌خوندم.