به عنوان یک کتاب باز اومدم بگم که دلم واسه کتابام و بوی کاغذ تنگ شده پنج ماهه ازشون دورم. چرا؟ چون متاسفانه دارم تبدیل به یک آدم بزرگِ واقعی میشم و کنکور یکی از مرحله هاییه که باید بگذرونم تا این اتفاق نا خوشایند و البته نا خواسته به بهترین شکلش رقم بخوره و این دنیای تازه قشنگ تر شروع شه و خب یکی از چیزایی که امسال مجبورم ازشون دور باشم کتابامه( البته حسابی به کتابای درسی نزدیک میشم، ولی اصلا لذت بخش نیستن!) و چند روزه حسابی دلتنگشون شدم. امیدوارم زود و البته خوب بگذره این روزا و بتونم برگردم تو خونه امنم، جایی که کتاب ها مراقبمن .

پ.ن: کتاب باز ها اولین کتابی بود که با پول خودم خریدم و یه جورایی واقعا منو کتاب باز کرد! 
بخونیدش. ایده ی خیلی خیلی جذاب و وسوسه کننده ای داره.
      

        به بهانه امشب: 
میخواهم از ماه حرف بزنم و حرف هایم خیلی ربطی به کتاب ندارد صرفا برای خودم راهی ایجاد کردم که بتوانم افکارم را به اشتراک بگذارم. 
اول از همه تشکر میکنم از کره سفید رنگِ پر از سوراخمان، ماه که امشب تغییر رنگ داد و ما را شگفت زده و به تماشایش فراخواند. 
ما مثل خیلی های دیگر از شهرِ شلوغ، پر سر و صدا و آلوده ی خود بیرون رفته و در ارتفاعات یک جای دور که می‌شود بهش گفت ناکجا آباد یا بیابان به تماشای ماه نشستیم. اما در مسیر چنان ترافیک غافلگیرمان کرد که گویی سیزده به در یا دم دمای نوروز است. انتظار این همه اشتیاق را نداشتم‌. 
در فکر این بودم که چگونه یک پدیده طبیعی آدم ها را دور هم جمع می‌کند و چرا تا الان آنقدری که باید به ماه توجه نکرده ایم، که دایی گفت: این مردمم خیلی خجسته ان ها هر چی میشه میریزن بیرون. 
این یک تلنگر بود تا از ماه به دل ایران و مردممان سر خورده و پایین بیایم. مردم ایران، همان طور که پدر نیر مثل همیشه دقیق و درست اشاره کرد، آنقدر خسته و نا امید شده اند که با کوچک ترین بهانه ای به دنبال خوشی و شادی هستند و آن را روزنه می‌دانند. و وای که چقدر ما مردمان کم توقع و به قول پدرم پوست کلفتی هستیم! 
بله ماه توانست این آدم های خسته و زخمیِ مانند جنازه را دور هم جمع کند. بعضی هایشان می‌زدند و میرقصیدند. بعضی ها سکوت را ترجیح داده و لذت تماشای ماه استثنایی امشب را انتخاب کرده بودند.‌خلاصه آدم ها به نظر خوشحال و راضی می آمدند و انگار واقعا همزمان با تاریک و پنهان شدن ماه، زمان نیز گوشه ای پنهان شده بود و عقربه ها از کار افتاده بودند. 
کاش ۸۰۰۰ سال زمان نبرد تا دوباره با این بهانه کوچک و ماه گرفتگی مردمم را لبخند به لب ببینم. آنها ثابت کرده اند صبوریشان را و البته کم توقعی خود را، آنها با کوچک ترین چیز ها شاد میشوند، حال چه برد تیم ملی فوتبال باشد چه نتایج مذاکرات یا انتخابات باشد و  چه ماه گرفتگی، خیابان ها پر از آدم میشود مثل امشب. 
انگار آنها مانند لونا ماه را نوشیده  و قدرت گرفته بودند. همان قدر جادویی!
      

        برای کسانی که عاشق داستان ها هستند و قصه ها و روایت ها مجذوبشان می‌کند...
      

        نوشته های موراکامی عجیب است و به طبع  این کتاب و داستان هایش   برایم به یکی از عجیب ترین کتاب ها تبدیل شد. یک کتابِ عجیبِ دلنشین نه از آنها که با پایانش می‌گویی خب چه شد؟ و یا از آن دست داستان ها که  انقدر مرموز و غیر واقعی  هستند که چیزی ازشان نمیفهمی. این کتاب ۶ داستان را بیان میکند که در ظاهر ارتباطی باهم ندارند اما در انتها مخاطب میتواند با نخِ نامرئی ذهنیِ خود آن ها را به هم پیوند بزند.
میخواهم بگویم که من این جهانِ غریبِ موراکامی را دوست دارم و پیشنهاد میکنم  شما هم به آن سفر کنید و ذهن پر مشغله تان را برای ساعتی به آن بسپارید. 
درضمن، از داستان های کوتاه غافل نشوید:)
      

        اولین چیزی که به ذهن هر کس می آید اسامی زیاد و البته شبیه به هم است که خواننده را به معنای واقعی کلمه نا راحت می‌کند. من هم همینطور! اما اگر از این بخش فاکتور بگیریم که قطعا هم ایراد کتاب این نیست، با یک داستان اسرار آمیز و رنگارنگ مواجه می‌شویم . از آن داستان ها است که شاید در طول مسیر خواندنش خیلی فوق العاده نباشد اما کتاب را که تمام کنید و جزئیات را به هم بچسبانید، یک کل از آن ها بسازید و درواقع به عقب برگردید و آنچه را خوانده اید مرور کنید، به نظرم با یک شاهکار رو به رو می‌شوید. شاهکاری که رئالیسم جادویی را با آن ذهن عجیب و غریب مارکز معنا کرده است.

پ.ن: برای آنهایی که مانند من اسامی و شخصیت ها به بی رحمانه ترین شکل ممکن آزارشان داده است سریال صد سال تنهایی را پیشنهاد میکنم که البته به شیرینی خود اثر نیست اما آن هم جذابیت های خودش را دارد.