وقتی دانشمندی می‌گوید جواب را نمی‌داند جاهل است. وقتی می‌گوید حدسی درباره‌ی آن دارد، نامطمئن است. وقتی کاملا از جواب خود مطمئن است و می‌گوید «شرط می‌بندم این‌گونه می‌توان این مسئله را حل کرد» هنوز هم کم‌وبیش تردید دارد، و برای پیشرفت مهم‌تر از هر چیز همین است که ما متوجه این جهل و این تردید باشیم. چون تردید داریم آنگاه خود خواستار این هستیم که برای یافتن ایده‌های جدید در مسیرهای جدید سرک بکشیم. سرعت پیشرفت علم تنها سرعت انجام مشاهدات نیست، بلکه مهم‌تر از آن، سرعت خلق چیزهای جدید برای آزمودن آن‌هاست. اگر نتوانیم یا نخواهیم نگاهی در مسیرهای جدید بیندازیم، اگر تردید نداشته باشیم یا متوجه جهل خود نباشیم، به هیچ ایده‌ی جدیدی دست نخواهیم یافت.