مراد تشکر کرد.ولی نان نخورد.خود دایی،درحالی که گلویش خشک شده بود،یک تکه نان خشک بیات شده ی سرد توی دهانش گذاشت.هرچه می‌جوید،عین جیر،تغییری در ابعاد نان ایجاد نمی‌شد.صدای قورت دادن زورکی نان را هیچ‌وقت آن‌قدر به وضوح نشنیده بودم.

این جمله ی دایی با لگد محکم تر آقاجان همراه شد و به علت کمانه کردن ضربه،آقا برات هم زیر لحاف مثل ژله تکان خورد.

«حدس میزنم ترسناک‌ترین چیزی که تو سال گذشته باهاش روبه‌رو شدی،این بوده که شلوارکت زیادی آهار خورده،بچه سوسول.»

دایی اکبر،مثل فیلم های خارجی،از وانت پیاده شدتا برای ملکه های کوچه ی سیدی،یعنی مامان و ملکه الیزابی‌بی،در را باز کند. البته این کار ربطی به تشریفات دیپلماتیک نداشت.درواقع در سمت آن ها از داخل باز نمیشد.