[انسان] وقتی چیزی را دوست داشت، این نوعی "برداشتن" است؛ یعنی محبت او را برداشته و این خطرناک‌ترین برداشتن است. برداشتن چیزی در این دنیا رسیدن به آن نیست؛ خواستن اوست. بسیاری از اوقات، رسیدن انسان به چیزی پایان برداشتن اوست، نه آغاز برداشتن او؛ یعنی وقتی به چیزی رسید و چیزی را درک کرد و آن چنان که بود لمسش کرد، چه بسا آن را ترک کند و از آن روی‌گردان شود.....پس ریشه‌ی آرزوی انسان برمی‌گردد به انتخاب او در آنچه می‌داند. وقتی آگاهی وسیع شد، انسان انتخاب خودش را در فضای وسیعی انجام می‌دهد.

این رفیق تو نیست که تو را خوار یا معتاد می‌کند؛ چیزهایی در درون تو هست که زمینه‌ی رفاقت تو با چنین فردی است و از اینجاست که ضربه می‌خوری و آسیب می‌بینی.....یعنی دقیقا این است که اگر فسادی درون من باشد، طبق آن انتخاب رفیق می‌کنم و بعد با پیدا شدن این رفیق، فساد درونی من موضع پیدا می‌کند و شعله می‌کشد.